Znate li kada se u historijskim spisima prvi put pominje poljubac? Je li riječ o naučenom ili urođenom ponašanju?
Jedan od najstarijih tekstova koji opisuju ovaj čin pronađen je u Indiji oko 1.500. godine prije nove ere i pisan je na sanskrtu. Poljubac se zatim u literaturi ne pominje nekoliko vjekova.
Grci su naučili da se ljube tek kad je Aleksandar Veliki osvojio Indiju, odakle je poljubac doputovao na Bliski istok, pa odatle u antičku Grčku i Rimsko carstvo.
U zapadnom svijetu ne postoji mnogo pisanih dokumenata o poljupcima sve do Rimskog carstva. Stari Rimljani su rado ljubili dobre prijatelje i članove porodice, građani su ljubili ruke vladara, a svi su rado ljubili svoje partnere.
Rimljani su čak smislili tri različite kategorije poljubaca: osculum – poljubac u obraz, basium – poljubac u usne i savolum – poljubac u usta. Strastven poljubac para ispred grupe ljudi, označavao je čin venčanja. Stari Rimljani su poljupcem čak završavali i dobro sklopljene poslove, ali su ih koristili i u političkim kampanjama.
Ipak, ostaje pitanje zašto se ljubimo. Postoje dvije teorije koje bi mogle pružiti odgovor na ovo pitanje. Zagovornici prve smatraju da je ljubljenje urođeni instinkt, dok drugi smatraju da je riječ naučenom ponašanu.
Ipak, u svijetu postoje kulture i narodi kod kojih ne postoji poljubac kao gest, mada zagovornici intuitivnih teorija argumentuju svoje stanovište time da se i neke vrste majmuna ljube.
S druge strane, suprotna struja antropologa tvrdi da je ljubljenje nastalo od načina na koje su majke u drevnim vremenima hranile djecu. Majka bi prvo sažvakala hranu koju bi potom iz svojih usta prenijela u bebina.
Naučno je utvrđeno da, dok se ljubimo, u naš mozak stiže mnogo više kiseonika, a luče se i hormoni: dopamin, serotonin, adrenalin i oksitocin. Istovremeno, ljubljenje sagorjeva kalorije i smanjuje stres.
(Hayat.ba/Express)
