-Većina ljudi iz mog okruženja me je osuđivala, svi prijatelji su mislili da sam tamo mnogo jela brzu hranu. Ni doktori kojima sam se obratila po povratku u Beograd nisu potpuno vjerovali u to što im govorim, da nisam drastično promijenila ishranu, i bili su ubijeđeni da imam poremećaj štitne žljezde. Nisam osjećala nikakve simptome, samo mi se javljala pojačana želja za slatkišima- rekla je Sofija u intervjuu za magazin “Glorija”.
Insulinska rezistencija je funkcionalni poremećaj koji je sastavni dio šećerne bolesti, i to dijabetesa tip 2. Predstavlja osnovu mehanizma nastanka ove opasne i podmukle bolesti, koja pogađa oko 415 miliona osoba u svijetu. Odnosi se na neosjetljivost organizma na dejstvo hormona insulina, koji kontroliše metabolizam ugljenih hidrata.
– Insulinska rezistencija podrazumjeva nedostatak dovoljnog broja receptora koji vezuju izlučeni i iskorišćeni insulin u procesu varenja hrane, čime počinje njegova razgradnja. Produkti ove razgradnje daju signal pankreasu da je varenje hrane završeno, a ukoliko se oni ne pojave u organizmu, pankreas će neracionalno lučiti insulin i nastaće poremećaj koje se zove hiperinsulinemija – objašnjava dr Nevenka Dimitrijević, specijalista opšte medicine. Ona dodaje da sve to vodi iscrpljivanju pankreasa, pa i njegovom prestanku funkcionisanja kao žljezde sa unutrašnjim lučenjem.
Prema riječima sagovornice, insulinska rezistencija se ne posmatra izolovano, već je u tijesnoj vezi sa evidencijom statistike šećerne bolesti ili je prateća pojava pri postojanju policističnih jajnika kod mlađih žena. Genetski je predodređena, a potencirana je postojanjem gojaznosti. Za nju je karakterističan centralni tip gojaznosti, sa nagomilavanjem masnog tkiva u predjelu stomaka.
