Ako pominjemo šansonu, stilski pravac zabavne muzike onda je neizbježno spomenuti ime Dragana Stojnića. Jedinstveni predstavnik te vrste muzike jugoslovenskih prostora koji nije imao dostojnog konkurenta u to vrijeme. Samo on je uspio približiti publici ovog podneblja smisao i duh tog muzičkog izraza.
Neizbrisiv trag
Njegov muzički opus je ostavio neizbrisiv trag. Njegovi poslovni počeci su vezani za voditeljski rad na Radio Sarajevu. Iz hobija je pjevušio i biva primljen u redove poznatog ansambla „Prijatelji“. Tu i započinje njegova muzička karijera. Beograđanin kojemu je sve plodnije i najznačajnije krenulo upravo u Sarajevu. Otpjevao je pjesmu „Bila je tako lijepa“ prepjev pobjedničke predstavnice Francuske na Eurosongu 1963. Sa istom pjesmom se takmičio godinu kasnije na festivalu „Mikrofon je vaš“ gdje zauzima prvo mjesto.
Godinu poslije na festivalu u Opatiji otpjevao je pjesmu Alfonsa Vučera „Zašto dolaziš samo sa kišom“. Tu staje na pobjednički tron. Vrata muzičko-estradnog svijeta širom mu se otvaraju. A on bira pjesme. Mnogo polaže računa kvalitetu. Stoga njegova diskografska ostvarenja nisu preobimna. No, ono što je realizirao ostalo je u trajanju.
Najplodniji rad u karijeri je iznjedrio iz saradnje sa sjajnim aranžerom i muzičkim znalcem Esadom Arnautalićem i njegovim orkestrom. Često je učestvovao na festivalima i takmičio se, pa ipak ispred njegovog imena nije ostao prefiks festivalskog pjevača. Jugoslovenski Šarl Aznavur, e tako su ga zvali. I poredili ga s njim. Otmjeni gospodin koji je na pravi način donosio šansonu. Zahvaljujući njemu, njegovom ukusu, kvalitetu i iskustvu na sceni ljudi su zavoljeli te pjesme „Bila je tako lijepa“, „Maestro i violina“, „Natali“, „Jedna gitara hiljadu snova“, „Barbara“, „Ja to znam“, „Šanzelize“, „Ide, ide život“, „La boheme“, „Jedan čovjek i jedna žena“…
Praćen ovacijama
Tek 70-tih godina Dragan zasniva porodicu i to je vrijeme kada pravi pauzu u karijeri. Vraća se u muziku sa solističkim koncertom u Domu sindikata. Bio je to Osmomartovski koncert koji kasnije prerasta u tradiciju. Svojim emocionalnim načinom pjevanja 1991. godine realizira cijeli muzički materijal u filmu i seriji koja govori o životu i djelu Alekse Šantića naslovljenom „Moj brat Aleksa“. U karijeri je obišao pjesmom cijeli svijet, dočekivan i ispraćen svaki put ovacijama.
Na posljednji ispraćaj sa ovoga svijeta 2003. godine suzama svojih bližnjih, prijatelja i fanova sahranjen je u beogradskoj Aleji zaslužnih građana legenda jugoslovenske šansone.
Dragan Stojnić je dugo bolovao. U 66. godini života neumoljiva i nemilosrdna bolest ga je zaustavila. Pretužan je podatak da on umire na dan majčine sahrane na kojoj nije mogao prisustvovati i ispratiti majku na posljednji počinak.
Trijumf u pariskoj „Olimpiji“
Trijumf u Draganovoj karijeri se desio 1966. godine kada je nastupio u pariskoj „Olimpiji“, internacionalnom hramu muzike. Dostojanstveni maestro, poznavalac francuske literature i šansone je osvojio francusko kulturno sjedište i kolijevku evropske šansone. Tamošnja publika ga je primila kao istinskog šansonjera. Imao je u planu održati još jedan koncert, ali ovaj lijepi, topao i neodoljivi bariton to nije uspio.
Žene je tjerao na plač
Tradicionalne Osmomartovske koncerte u „Domu sindikata“ Stojnić je poklanjao ženama umjesto cvijeća. Tako je govorio dodavši da bi uvijek našao jednu ženu u publici i pjesmom joj se obraćao. Njegov baršunasti vokal pun emocija u tolikoj mjeri je doticao žene da su plakale. Žene su ga naprosto obožavale. Znao je trasirati put prema publici isključivo svojom pjesmom i svojim žanrom. Zbog toga su ga cijenili.
Nije se rodio u Beogradu
U biografiji Dragana Stojnića svugdje stoji da je Beograd mjesto njegovog rođenja. No, oni koji su ga poznavali, družili se s njim, i sarađivali vele da je rođen u Bosanskom Novom. A mjesto boravka mu je bilo Sarajevo, Banja Luka, Skoplje, Beograd. I cijeli svijet jer je bio kosmopolit koji je u sebi nosio pečat ljubavi i prijateljstva.
