Radojka Živković bila je virtouz na harmonici. Svirala je harmoniku, pjevala i komponovala. Njeno biće se stapalo sa zvukom instrumenta, a muzicirala je umilno i meko, što je plijenilo svojom dopadljivošću. Svaki ton koji bi odsvirala bio je mehlem za istančani sluh i ukus. Osjećala je naprosto suštinu svih finesa tradicionalnog zvuka, bilo da sa srbijanskog podneblja, Šumadije, makedonskog podneblja, Bosne ili da je u pitanju gradska muzika. Sve što je komponovala ostalo je u trajanju, bilo da su u pitanju pjesme, kola i igre.
Dokumentarac
Radojka Tomić rođena je davne 1923. godine u Globoderu nadomak Kruševca. Od samog rođenja slušala je muziku sa očeve harmonike koji je, inače, bio učitelj na „dugmetari“. Premda joj ocu nije bilo drago, ona se nije mogla oduprijeti jakoj ljubavi prema tom instrumentu, te ju je, na koncu, podučavao. Tako se Radojka poput „čuda od djeteta“ već 1932. godine se našla u tadašnjim novinama „Politika“.
Pisalo se da je djevojčica vrhunskog talenta. Glasovima stručnog žirija kao 12-godišnjakinja odnijela je prvu nagradu 1935. godine u hotelu „Union“ na takmičenju jugoslovenskih harmonikaša. A onda je postala popularna, počela nastupati, sve do rata 1941. godine. Već se udala za Dineta Živkovića, harmonikaša koji je takođe učio kod Radojkinog oca. Osnovali su potom bend, a njihov dom je bio nalik muzičkoj školi. Kuća je uvijek bila puna svirača i pjevača.
U Velikoj Britaniji Radojka se oglasila na tamošnjem radiju 1954. godine jer je pobijedila na festivalu u Longolenu za muzikalnost i virtuoznost na harmonici. A onda je 1956. UNESCO sa njom snimio dokumentarac. Dobiva i muzičku nagradu „Vlastimira Pavlovića Carevca“ za kola komponovana u duhu izvornosti.
Neka u nisci biserja narodnog stvaralaštva su i njena kola „Radojkino“, „Tinetovo“, „Vrbiničko“, „Meraklijsko“, „Zoranovo“, „Moravac“… Posljednji snimak za Radio Beograd Radojka je realizirala 1997. godine. Njena djeca Zoran i Slobodan, kao i unuci vrhunski su poznavaoci muzike i muzičari. Za mnoge tadašnje pjevačke zvijezde Radojka je komponovala neprolazne pjesme za Bebu, Dušicu Bilkić, Gocu Stojićević, Lepu Lukić, Veru Ivković, Snežanu Đurišić, Safeta, Zaima, Nedeljka, Nedžada…
Odlikovana priznanjem
Umjetnica Radojka Živković preminula je 2002. godine. Sahranjena je na Novom beogradskom groblju. Posthumno je odlikovana 2019. priznanjem „Nacionalna estradno-muzička umjetnica Srbije“.
U Ginisovoj knjizi
Radojka je u 71. godini ušla u Ginisovu knjigu rekorda kao profesionalni harmonikaš sa najdužim stažom muzičke scene na svijetu. Odsvirala je 12.500 nastupa, a 700 van granica tadašnje Jugoslavije.
U duhu sevdaha
Mnogi nisu upoznati sa podatkom da je Radojka Živković komponovala u duhu sevdaha nezaboravne hitove poput Safetove „Oči moje kletvom bih vas kleo“, „Bosno moja“, „Hvalila se žuta dunja“… Bebinu „Put putuje Latif-aga“, kao i pjesme „Čudila se, aman, ja“, „Kad ja pođoh na Bentbašu“, „Ne pitaj me stara majko“, „Kol'ka je Jahorina planina“, „Lijepi li su mostarski dućani“…
“Kad umrem, plači tiho”
Često je govorila ono što su o njoj napisali. „A kada umrem, plači tiho. Žali za mnom, žali ti! Tvoju tugu samo želim, harmoniko ljubavi!“
Piše: Jasna Durić
