Branislav Bane Simonović bio je pjevač i instrumentalista. Ostao je upamćen po stilu interpretacije izvorne narodne muzike. Tih 50-tih i 60-tih godina među prvima je, ako ne i prvi, počeo snimati i učinio slušanim tu vrstu melodije. Prelijepi, mehki stil a raskošni tenor snimao je pjesme koje su u to vrijeme praćene sa podozrenjem, naročito one pjesme koje su bile sa prizvukom religije.
Branislav Simonović rođen je u Surdulici 1926. godine. Roditelji su mu bili prosvjetni radnici, a otac još i sveštenik. Stanovali su nadomak ciganske mahale, tako da je rastao okružen muzikom sa svih strana. Zbog opisa posla roditelja, sele se 1937. u Beograd. Tu Branislav završava Petu gimnaziju i upisuje Arhitekturu. U periodu studentskih dana svira violinu, a postaje i član AKUD-a „Branko Krsmanović“ kao solista hora. Članom hora RTB-a postaje ’47. godine i počinje sa snimanjima za arhiv pjesme „Tamna noći, tamna li si“, „Oj, livado rosna travo“, „Zaspala djevojka bregu na kamenu“, „Ruse kose curo imaš“…
Počeo snimati starogradske pjesme poput onih „Da su meni oči tvoje“, „Bila jednom ruža jedna“, „Koliko te silno ljubima“, „Mislio sam da je život“… Nizao biserje muzičkog blaga Jugoslavije. Od svoje bake naučio mnoge pjesme iz svog kraja. Na popularnom beogradskom „Kolarcu“ otpjevao je i Mocartov religiozni „Rekvijem“ 1952. godine. Religioznu u nereligoznom vremenu. No, sve uspio uz pomoć Đorđa Karaklajića kome se dopadao njegov neobičan, lijep i topao tenor. Prvu singlicu snimio je ’63. godine „Jeleno mome“ i „Poranio Jovančiću“. Te godine realizira i svoju prvu LP ploču sa „Vranjanskim velikim orkestrom“ naslovljenu „Otvori mi belo lenče“.
Naredne godine izdao je ploču „Simbil cveće“ uz Prizrenski narodni orkestar. Nizao je singlice „Ruzmarine moj zeleni“, „Na kraj sela čadžava mejhana“… Iz 1969. godine i album „Kaži Vaske“, kao i kompilacije koje su zaokružile prelijepe narodne pjesme iz svih republika bivše Jugoslavije.
Branislav je snimio i 1998. godine opet kompilaciju „Najljepših starih tradicionalnih i gradskih pjesama iz Jugoslavije“, ali i kompilaciju najljepših ruskih pjesama. Od početka karijere sa Vlastimirom Pavlovićem Carevcem preko Radio Beograda, ostavio pravo malo blago, a on nepravedno zaboravljen. A bio je i član muškog okteta „Stari Beograd“ sa kojim je snimio nekoliko ploča. Preminuo je 2008. godine, gotovo i nepomenut.
„Stojanke mori, Stojanke“
Poznatu pjesmu „Stojanke mori, Stojanke“ (Bela Vranjanke) izveli su mnogi ugledni interpretatori. No, samo je Branislav za svoju izvedbu pomenute numere 1957. godine ponio drugu nagradu na Međunarodnom festivalu izvorne, narodne pjesme u Moskvi. I to između 140 kandidata iz cijelog svijeta.
Zvuci Đurđevdana
Najupečatljivije i najmilije sjećanje koje on izdvaja a uz koju bi mu srce ubrzano zakucalo je ono iz djetinjstva. Sjetio bi se Đurđevdana kada bi ga budili zvuci violina i truba, a onda kada bi izašao uzdrhtao bi vidjevši šarenilo mahale. Pomiješale bi se te slike i zvuk sa južnjačkim temperamentom što je bilo i presudno u odabiru njegovog muzičkog stila.
Piše: J. DURIĆ
