Volfgang Amadeus Mocart bio je genije koji je dosegnuo zvijezde, ali i kockar sa Turetovim sindromom. Prvi kompozitor sa kvalitetima jedne pop-zvijezde, ali i klovn koji je proigrao svoj imetak. Danas je njegova muzika svjetska muzika.
Dovoljno je samo nekoliko taktova da nam odmah postane jasno zbog čega je na stanicama metroa kojima se razleže Mocartova muzika stopa kriminala niža. On razoružava.
Volfgang Amadeus Mocart rođen je u Salcburgu 27. januara 1756. u porodici muzičara i notama se služio i prije nego što je naučio da čita. Sa samo četiri godine počeo je da komponuje, u devetoj napisao prvu operu “Bastien i Bastiena”, sa samo šest godina je svojom virtuoznošću zadivio caricu Mariju Terezu u Beču, a sa 13 već dobio mjesto koncertnog majstora u orkestru salcburškog nadbiskupa. Podjednako je dobro svirao klavir i violinu. Ogroman uticaj na njegove kompozicije imala su djela velikih majstora koje je slušao, među kojima su bili Hendl, Bah i italijanska opera. Od menueta za klavir koji je napisao 1761, sa samo šest godina, do velikog Rekvijema koji je komponovao pred smrt u decembru 1791. u Beču, Mocartovo stvaralaštvo broji oko 630 raznolikih djela – oko 50 simfonija, sedam violinskih i 25 koncerata za klavir, 22 klavirske sonate i 45 violinskih sonata, dvadesetak opera, među kojima su “Figarova ženidba”, “Čarobna frula”, “Don Žuan”, zatim veliki broj kvarteta, kvinteta i seksteta, serenada, divertimenata… I sve to za 35 godina života.
U vremenu od 1769 – 1773 Mocart i njegov otac u tri navrata putuju u Italiju, domovinu opere, gdje Mocart piše operu Lućio Silja. Tako će Mocart kao vrlo mlad stvoriti imidž lutajućeg muzičara, koji će njegovati cijelog života. Inspirisan Hajdnovom muzikom Mocart komponuje u Beču šest kvarteta za žičane instrumente, a u Salzburgu dovršava četiri velike simfonije. Mocart će ostati u Salzburgu sve do septembra 1777. godine , zatim odlazi u Pariz.
U januaru 1781. godine Mocart boravi u Minhenu, gdje piše operu Indomeneo. Potom odlazi u Beč, gdje u vodećim krugovima visokog društva daje časove klavira i drži uspješne klavirske koncerte. Zahvaljujući baronu Van Švitenu otkriva muziku Baha i Hendla i oduševljen njihovim stvaralaštvom 1782. piše operu Otmica u Saraju i dovršava prva tri iz serije velikih klavirskih koncerata.
Mocart je, zajedno sa Hajdnom i Betovenom, bio glavni predstavnik klasičnog muzičkog stila.
Jasnoća, izbalansiranost, transparentnost i jednostavan jezik harmonije glavne su karakteristike njegove muzike. Mocart se obično pominje, zajedno sa Šubertom, kao kompozitor koji je imao dar da napravi čistu, jednostavnu i pamtljivu melodiju, a za mnoge ljubitelje muzike to je njegova najvažnija karakteristika.
Pisao je opere u svim stilovima koji su vladali u Evropi: komičnu operu, kao što je “Figarova ženidba”, ili “Cosi fan tutte”, kao i ozbiljne opere, kao što su “Idomenej” ili “Don Žuan”. Njegova upotreba orkestra u simfonijama i koncertima služila je kao izvor njegove operske orkestracije, a umijeće korišćenja orkestra u postizanju psiholoških efekata u operama nastajalo je iz njegovih instrumentalnih kompozicija.
Godine 1790 Mocart se bori sa materijalnim nedaćama i zapostavlja komponovanje, ali ubrzo slijedi prava erupcija novih djela, među kojima je i opera Čarobna flauta. Međutim Mocart je ozbiljno bolestan i ubrzo umire, u Beču, 5.decembra 1791. Uprkos kritikama koje su pratile njegovo stvaralaštvo, Mocartova reputacija je izuzetno velika, a desetak godina kasnije njegovo djelo će steći veliku popularnost širom Evrope.
Mnogi bitni kompozitori koji su došli poslije njega, ili su ga obožavali ili su osjećali strahopoštovanje prema njemu. Rosini je tvrdio: “On je jedini muzičar koji je imao toliko znanja koliko i genijalnosti, i toliko genijalnosti koliko i znanja.” Betoven je rekao svom učeniku Risu da on (Betoven) nikad ne bi mogao da izmisli tako veličanstvenu melodiju kao što je ona u prvom stavu Mocartovog Koncerta za klavir br. 24. Veliki Betoven je, takođe, odao počast Mocartu tako što je napisao set varijacija na nekoliko njegovih tema. Poslije jedinog susreta dvojice kompozitora, Mocart je zabilježio da će Betoven “dati svijetu nešto po čemu će se spominjati.” Takođe, Čajkovski je napisao svoju “Mocartijanu” u njegovu počast, a Maler je umro sa Mocartovim imenom na usnama…
